Вайна заспела Васіля на Украіне, дзе ён удзельнічаў у абаронных работах. Як боец інжынернага батальёна, ён будаваў ваенныя аб'екты ад Гомеля да Варонежа. Улетку 1942 года Быкаў быў прызваны ў Чырвоную Армію і скончыў Саратаўскае пяхотнае вучылішча, дзе з 80 выпускнікоў у вайну ацалела толькі чацвёра. У восені 1943 года яму прысвоілі званне малодшага лейтэнанта, і ён ваяваў на 2-м і 3-м Украінскіх франтах, удзельнічаючы ў баях за Крывы Рог, Александрыю і Знаменку. Падчас Кіраваградскай аперацыі Быкаў быў паранены ў нагу і жывот, і па памылцы быў запісаны як загінулы. Гэтыя падзеі сталі асновай для яго аповесці «Мёртвым не баліць». У пачатку 1944 года Васіль тры месяцы правёў у шпіталі, але выжыў і працягваў ваяваць.

Пасля дэмабілізацыі ў 1947 годзе Быкаў пераехаў у Гродна, дзе працаваў мастаком у гродзенскіх майстэрнях і ў рэдакцыі абласной газеты «Гродзенская праўда». У 1949-1955 гадах ён зноў служыў у Савецкай Арміі. Канчаткова дэмабілізаваўшыся, Быкаў працаваў літаратурным супрацоўнікам і кансультантам у газеце «Гродзенская праўда» да 1972 года. Ён стаў членам Саюза пісьменнікаў СССР у 1959 годзе і актыўна выступаў як журналіст. Яго замалёўкі, фельетоны і нарысы пачалі з'яўляцца ў абласным і рэспубліканскім друку. У 1978 годзе ён пераехаў у Мінск, дзе займаўся выключна творчай дзейнасцю.

«Доўгая дарога дадому» (2002) стала апошнім прыжыццёвым выданнем Быкава, гэта кніга-развітанне. Па яго творах былі зняты кінафільмы, якія ўнеслі значны ўклад у культуру Беларусі, у тым ліку «Трэцяя ракета», «Альпійская балада», «Дажыць да світання», «Воўчая зграя», «Абеліск», «Узыходжанне» і многія іншыя. Кубліцкай бібліятэце-філіялу № 15 было прысвоена імя Васіля Быкава, што з'яўляецца данінай павагі і ўшанавання яго ўнёску ў беларускую літаратуру і культуру.